Urodzona w Warszawie w 1952 roku. Studia na Wydziale Malarstwa w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, (1970-1972) oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1972-1976). Dyplom z wyróżnieniem w 1976 roku w pracowni prof. Tadeusza Dominika. Dziedziny twórczości: malarstwo, rzeźba, performance. Specyficzny język tworzony przez lata poszukiwań twórczych umożliwił artystce penetrację nowych obszarów, tj. eksperymentalnego teatru, muzyki i nowych mediów.


Najważniejsze cykle prac:

1980-82 - Trwanie - cykl rzeźb (metal, sizal). Organizowanie i stwarzanie wzajemnych relacji pomiędzy rzeźbą a przestrzenią otaczającą. Układy nierozerwalnie związanych ze sobą rzeźb dają możliwość budowania pewnego obszaru, w którym istotne są: gra proporcji i zależności poszczególnych elementów rzeźbiarskich.

1982-1984 - Misterium czasu - cykl  32 rzeźb, o wymiarach do 250cm; metal, trociny, pakuły i sizal; pokazywane na XLI Biennale w Wenecji. Wolno stojące figury, formy zamykające figurę i figury "destrukty". Rzeźby działają na widza poprzez zagęszczenie faktur, ponad ludzką skalę oraz kompozycję w przestrzeni, która jest częścią dzieła-instalacji.

1982-1984 - Płytowce - poszukiwanie formy majacej wyrazić koncepcję czasu. Pięć wolno stojących figur, cztery z nich są zespolone z panelem, jedna figura z wydrążoną płytą ruchomą, co daje możliwość samodzielnego funkcjonowania zarówno figury, jak i elementu płyty.

1984-1985 - Non Omnis Moriar - cykl, w którego skład wchodzą: rysunek i 10 figur przyściennych o wysokości od 160 cm do 345 cm oraz 2 elementy "destrukty"; użyte materiały: konopie, len, pakuły, trociny zatapiane w żywicy, na konstrukcji metalowej. Pierwsze wprowadzenie koloru - czerwień. Inspiracja zarysu rysunku postaci na papierze przerodziła się w cykl układu rzeźb. Asocjacje: symbolizm ludzkiego życia, los, nieuchronność ostatecznego celu życia.  Rzeźby znajdują się kolekcji Państwowego Muzeum Oświęcim-Brzezinka w Pawilonie Żydowskim.

1989-1997 - Figura - obrazy, ponad 40 prac, technika: olej, płótno; obrazy z centralna postacią, ograniczoną prostokątem formatu. W kilku obrazach intrygująca dla autorki jest krawędź obrazu, czyli miejsce zderzenia obrazu z przestrzenią zewnętrzną. Nastąpiła zmiana gamy kolorystycznej (czerń, turkus, biel).


Eksplorowanie nowych dziedzin. Performance, teatr, muzyka, nowe media: 

1991 - Klatka - rzeźba - instalacja - zamknięcie rzeźby figuralnej w prostej przestrzeni metalowej klatki o wymiarach 300x100x100 cm. Obiekt stał się integralną częścią performance'u z udziałem artystki w jej pracowni w obecności R. de Marco i międzynarodowej grupy krytyków i artystów; trwanie w czasie, w kontekście do rzeźby - klatki, monotonne nagranie głosu.   

1992-2002 - Klatka - cykl obrazów. Figura pojawia się w pierwszych obrazach tego cyklu; od 1994 roku obrazy zbudowane są z dużych płaszczyzn koloru; zróżnicowanie faktur i barw. Pojawiają się pierwsze wyraźne linie tnące lub określające niezależne płaszczyzny w obrazie. W ostatnim okresie kolor ulega ograniczeniu do bieli i szarości, a linia graniczna ulega uproszczeniu.  

1993 - Teatr Eksperymentalny. Rzeźby jako część spektaklu Ka Ba Kai / Re-animacje, Videoteatr Poza Lothe Lachmann. Współpraca z J. Lothe i P. Lachmanem przyniosła zderzenie formy rzeźbiarskiej z aktorem, dźwiękiem, wideo oraz prawami rządzącymi spektaklem. Rzeźby wytyczają zmienne miejsca gry oraz wchodzą w skład intencjonalnej części spektaklu.   

1995 - Wytyczanie obrazu - rysunek na papierze. Odkrywanie i użycie idei pierwotnego gestu, dotknięcia.  Powstaje zapis najprostszej ingerencji farbą lub olejem lnianym na papierze; istnieje świadomość samoistnej destrukcji w czasie, która towarzyszy procesowi powstawania. Upływ czasu zmienia zarys linii, olej lniany lub olej z farby wsiąka w papier rozlewając się i żółknąc.  

1997-1998 - Jednonogi - cykl ośmiu rzeźb betonowych o wysokości do 240 cm. Monumentalna figura staje się autonomicznym znakiem artystki. 

1998-2001 - Wytyczanie obrazu - 343 betonowe płyty i 7 odlanych w brązie płyt okrytych rysunkiem figur jednonogiego. 

1999 - Upakowanie - zapis na folii negatywowej wizerunku 343 płyt betonowych o wymiarach: 40x26x4 cm, zamkniętych w układach 7 płaszczyzn umieszczonych w stalowej klatce o wymiarach: 300x240x240 cm.  

1999 - Upakowanie  - film wideo. 17 min. - zapis poszczególnych płyt podkreśla autonomiczność każdego elementu.  

Od 2002 - do dziś - Wytyczanie obrazu 01 - zabudowanie, za pomocą systemu płaskorzeźb z rytmem figur Jednonogiego w odlanych brązie, nieskończonej ilości pól możliwych. Przetransponowanie tych poszukiwań w inne materie (wydruki wielkoformatowe i projekcje). 

1999 - Obrazy. Wytyczanie Obrazu - płótno, olej; wymiary: 185x240cm, wewnętrzna potrzeba permanentnego opanowania tematu i równoczesnej pracy nad całością. Równolegle dokonywany jest zapis zmian zachodzących na płótnie (rejestracja wideo).

Idea jest kontynuowana i przybiera formę Budowli Możliwej - konstrukcji, w której artystka wykonuje performance z udziałem publiczności. W tym samym czasie, gdy artystka śladuje linią przestrzeń, działanie jest nagrywane i przetransformowane na ekran dostępny dla widzów. Akcji towarzyszy muzyka, jako integralna część spektaklu.    

2008-2009 - Przeganianie myśli - realizacja filmów DVD: Tunel (2 min.), Chaos (4 min.), Znaki (3,5 min.)